آواز عشق
عشق آواز قشنگی است، شنیدن دارد
و بهشتی است تماشایی و دیدن دارد
مثل یک سیبِ بهشتی به درختی جاوید
خوردنی هست گناهش و چشیدن دارد
بال و پر می دهد و قدرت پرواز به تو
و چنین بال و پر، از خویش پریدن دارد
نه فقط قلب به شورش و تپش می افتد
بلکه سلول به سلول تپیدن دارد
عشق بیماری سختی است، سراسر همه درد
و چه دردی است! چه دردی! که کشیدن دارد
ویران تو هستم
من کلبه ای از عشقم و ویران تو هستم
درمانده ی گرمای دو دستان تو هستم
آغشته به تو می شود این جسم پر از عشق
چون شاعر دیوانه ی چشمان تو هستم
لب های تو مانند دوبیتی قشنگی است
من عاشق آن خنده و دندان تو هستم
هر یک مژه ات مثل غزل های قشنگی است
چون شیفته ی هر خط دیوان تو هستم
از سلسله ی موی تو شب هم شده عاشق
بیمار شده این دل و حیران تو هستم
بی جان شده ام در پی وصل رخ ماهت
با خنده ی خود جان بده ویران تو هستم
بی تو
بی تو دستم با قلم بیگانه شد اما ندیدی
از تو گفتن هم دگر افسانه شد اما ندیدی
نام تو آمد به شعرم، دفترم آتش گرفت
گِرد این آتش، قلم پروانه شد اما ندیدی
رفتی و بعد از تو خالی مانده جای خالی ات
بی کسی، سهم من دیوانه شد اما ندیدی
خانه ای از دل بنا کردم به شوق بودنت
در نبودت، خانه ام ویرانه شد اما ندیدی
مِی فروشان، باده ای از غم به جام ام کرده اند
هستی من، مست این پیمانه شد اما ندیدی
بوی غم دارد، تمام بیت بیت شعر من
بی تو نام این غزل، غمنامه شد اما ندیدی
ویرانه پروانه دیوانه عشق عاشق شوق پیمانه