من آن مرغ سحـر خیــزم، که از جولان نپرهیــزم
به دشت و جنگل و صحرا به قصد چامه برخیزم
افــــــق ها را بپیمایم، به سعیِ توســـن فکـرت
چو از فکرت شوم خسته، به زلف دلبــر آویـزم
من آن مرغ شکرخایم که از رنج و غم و حسرت
به تاب جعد مشکینش شـوم راضی و نگریــزم
می ناب سحرگاهـــــان، بنوشم تا شوم سرمســت
به عشق یارخوش قامت، سر راهش چو گل ریزم
ندارم تـاب مهجــــــوری، گرم پیر مغـــــــان گویــد
نوای نــــــی رها سازم، نوای چنــــــگ برانگیزم
تو گر وصل وطلب خواهی، ره عزلت بگیر ای جم